monumenta.ch > Ordericus Vitalis > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p6, V. Robertus dux Normanniae, Godefridus dux Lotharingiae, Balduinus eius frater, Bohemundus, Raymundus comes Tolosae et plurimi magnates proficiscuntur. - Prima crucesignatorum adversus Turcas praelia.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER NONUS., , IV. Normanniae status. Petrus eremita et milites cruce signati ad Palaestinam pergunt. <<< >>> VI. Varia crucesignatorum itinera. Proditio Graecorum.
V. Robertus dux Normanniae, Godefridus dux Lotharingiae, Balduinus eius frater, Bohemundus, Raymundus comes Tolosae et plurimi magnates proficiscuntur. - Prima crucesignatorum adversus Turcas praelia.
1 Mense Septembri, Rodbertus, dux Normannorum, Guillelmo regi Neustriam commisit, et acceptis ab eo decem millibus marcis argenti, peregre perrexit, terribilemque hostibus militum et peditum multitudinem secum adduxit. 2 Nam cum eo profecti sunt Odo, patruus suus, Baiocensis episcopus et Philippus clericus Rogerii comitis filius; Rotro, Goisfredi, comitis Moritoniae, filius; Gualterius de Sancto Gualerico, Richardi iunioris, ducis Normannorum, ex filia, nomine Papia, nepos, et Girardus de Gornaco; Radulfus Brito de Guader, et Hugo, comes de Sancto Paulo; Ivo et Albericus, filii Hugonis de Grentemaisnilio, aliique multi eximiae strenuitatis milites. 3 Godefredus quoque, Lotharingiae dux, et Balduinus, ac Eustachius, comes Boloniae, fratres eius, et Balduinus, comes de Monte; Rodbertus quoque, Marchio Flandriae, nepos Mathildis, Anglorum reginae, et Rainaldus Teutonicus, cum multis millibus armatorum, pro amore Christi sua reliquerunt, et exsilium, ad confutandos paganos, et relevandos Christianos, libenter petierunt, et per Hungariam cum turmis suis commeaverunt. 4 Haimarus autem, Podiensis episcopus, cum Tolosano Raimundo, prospere per Sclavariam transiit, eisque Bodinus, Sclavorum rex amicabiliter favit. 5 Rodbertus vero Normannus, et Stephanus Blesensis, sororius eius, Hugo quoque Magnus, et Flandrensis Rodbertus, et plures alii, Alpibus transcensis, Italiam intraverunt, et per Urbem Romam pacifice transeuntes, in Apulia et Calabria hiemaverunt. 6 Rogerius autem dux, cognomento Bursa, ducem Normanniae cum sociis suis, utpote naturalem dominum suum, honorifice suscepit, et quae necessaria erant, copiose administravit. 7 Dum Marcus Buamundus, cum Rogerio, patruo suo, comite Siciliae, quoddam castrum obsideret, et motiones ducum, multarumque gentium audiret, mox singulorum probitates et signa diligenter investigavit; quibus subtiliter inspectis, sibi tandem optimum afferri pallium praecepit, quod per particulas concidit, et crucem unicuique suorum distribuit, suamque sibi retinuit. 8 Nimius igitur militum concursus ad eum subito factus est, et Rogerius senex pene solus in obsidione relictus est, dolensque se suam amisisse gentem, Siciliam cum paucis reversus est. 9 Providus autem et solers Buamundus modeste viam suam et evectiones praeparavit, cum optimatibus suis, et affluentibus armatorum copiis transfretavit, et tandem tranquillo remige in Bulgariae partibus applicuit. 10 Porro praecipui sodales eius hi fuerunt: Tancredus, Odonis BoniMarchisi filius; et comes de Rosinolo, cum suis fratribus; Richardus de Principatu, et Rannulfus, frater eius; Rodbertus de Anxa, et Rodbertus de Surda Valle; Rodbertus, filius Turstani, Hermannus de Canni, et Unfridus, filius Radulphi; Richardus, filius Ranulfi comitis, et Bartholomaeus Boellus Carnotensis; Alberedus de Cagnano, et Unfredus de Monte Scabioso. 11 Hi omnes cum clientibus suis Buamundo unanimiter adhaeserunt, eique se in via Dei devotissime obedituros inseparabiliter, iuraverunt. 12 Hugo Magnus, et Guillelmus, Marchisi filius, ad portum Bari pelagus praepropere ingressi sunt, et navigantes, Durachium applicuerunt. 13 Dux autem urbis, magnos barones ratus, iussit eos apprehendi, et sub excubanti custodia Constantinopolim ad imperatorem solerter deduci. 14 Adulatorius itaque dux perfido se volebat obsequio Caesari commendare, et devotionem suam erga ipsum indiciis huiusmodi approbare. 15 Solimannus, Turcorum dux, ut Christianos super ethnicos venisse cognovit, ingentem exercitum aggregavit, et castellum Exerogorgan, ubi Alemanni erant, obsedit. 16 Turci oppidum circumvallare festinaverunt, et Rainaldum, cum suis egressum, ut venientibus illis insidias praetenderet, praeliando fugaverunt. 17 Tunc multi Christianorum gladio ceciderunt. 18 Si qui vero potuerunt fuga elabi, castro recepti sunt. 19 Quo undique obsesso, statim hostes inclusis aquam abstulerunt. 20 Fons et puteus, quo castellum sustentabatur, extra erat, quem utrumque viriliter circumseptum legio Turcorum indesinenter observabat. 21 Sitis itaque nimiam incommoditatem obsessi per dies octo sustinuerunt; sed ob nimietatem scelerum et duritiam cordium anxiati sunt, nec a Deo adiuvari meruerunt. 22 Tandem dux eorum cum Turcis consiliatus est, eisque suorum, si posset, proditionem fratrum pactus est. 23 Rainaldus igitur, fingens se ad bellum procedere, cum multis exivit, ac ad Turcos transfuga fugit. 24 Residui vero inhonestam deditionem coacti fecerunt, et desperantes, abominabilem apostasiam in Deum commiserunt. 25 Porro illi, qui fidei suae testimonium perhibuerunt, capitalem sententiam subierunt, vel in signum positi, sagittati sunt, vel ab invicem divisi, vili pretio venundati, vel in captivitate cum Bertaldo comite abducti. 26 Hanc III Kalendas Octobris [1096] primam persecutionem Christiani perpessi sunt, et sic Alemanni, aliaeque gentes in Corosanum, vel Aleph, captivati sunt. 27 Sed qui in fide Christi permanserunt, glorioso fine quieverunt. 28 Franci quippe iam longe praecesserant, et Chevetotem urbem intraverant, quam Alexius imperator nuper construere coeperat, et Anglis, qui a facie Guillelmi Nothi fugerant, tradere voluerat; sed prohibentibus Turcis, eam imperfectam reliquerat. 29 Solimannus vero, victis Allobrogibus et Alemannis elatus, Chevetotem, Nicaeae vicinam, de triumpho securus, cum suis, iam nil nisi sanguinem sitientibus, adiit, et cum magno impetu super Gallos irruit. 30 Petrus enim iam Constantinopolim redierat, quoniam illum auscultare sua cohors non acquiescebat. 31 Effrenes autem Turci subito accurrerunt, egregio militi Gualterio, principi militiae, suisque commilitonibus obviaverunt, ipsumque cum multis, quia imparati erant, facile detruncaverunt. 32 Guillelmum vero, fratrem eius, cum quibusdam aliis vulneraverunt. 33 Ibi etiam decollaverunt quemdam Domini sacerdotem, missarum solemnia suppliciter celebrantem. 34 Si qui evadere vivi potuerunt, in urbem fugerunt, vel in carectis, aut silvis, seu montanis delituerunt. 35 Pauci vero, qui castellum, ut se defenderent, tenuerunt, multos obsidentium peremerunt. 36 Turci ligna quamplurima undecunque attulerunt, incendium castello et hominibus praeparaverunt. 37 Christiani autem, extrema iam in desperatione positi, animosiores audacter ignem in ligna sunt iaculati. 38 Sic igitur evaserunt incendium. 39 Ex utrisque perierunt plurimi, et hoc contigit mense Octobri. 40 Plures ex peregrinis profugi redierunt, et sequacibus, qui adhuc citra Byzantum castra metati fuerant, casus suos retulerunt. 41 Imperator omnium emit arma, ut inermes incolis minus nocere possent in regione aliena. 42 Alii alios exspectabant, ut consilio communicato, auxiliaribus freti ducibus, et copiis stipati militaribus, Deum precibus et confessionibus sibi complacarent, et sic terram inimicorum intrarent. 43 Solimannus, postquam Francos superavit, et quosdam in bello trucidavit, quamplures etiam in captivitatem transmisit, paucos, in urbe acerrime resistentes, obsedit. 44 Porro, in crastinum, ut a certis indicibus audivit quod Buamundus dux Macedoniam super imperatorem invaserit, et ingentem exercitum Normannorum et Apulorum, ad ulciscendum cruorem Christianorum, contra Turcos armaverit, nimis inde territus, Chevetotem reliquit, et agmina sua ad muniendum terram suam cito reduxit. 45 Praecipites itaque Galli auxilium Buamundi, aliorumque fidelium exspectare spreverunt; sed in virtute sua nimis fisi, ad fines Turcorum appropiaverunt, ibique, permittente Deo, ut praediximus, gravi bello attriti sunt.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER NONUS., , IV. Normanniae status. Petrus eremita et milites cruce signati ad Palaestinam pergunt. <<< >>> VI. Varia crucesignatorum itinera. Proditio Graecorum.
monumenta.ch > Ordericus Vitalis > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p6, V. Robertus dux Normanniae, Godefridus dux Lotharingiae, Balduinus eius frater, Bohemundus, Raymundus comes Tolosae et plurimi magnates proficiscuntur. - Prima crucesignatorum adversus Turcas praelia.